Driedelige pakken en een potje lijm

Sasa wazungu! (Hallo blanken!, wij horen dat hier iedere dag!)

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde heeft Chris ons donderdag meegenomen naar de andere wijken en projecten in Kisumu. We hebben bij verschillende centers gekeken en ons voorgesteld aan veel nieuwe mensen, waarvan ik alle namen niet kan onthouden. In een soort van boevenbak (lees: een soort politiebus met achterin twee bankjes waar wij mochten zitten) werden we rondgereden door de stad. De laatste plek van de rondleiding, het Jomo Kenyatta Park, heeft veel indruk op me gemaakt. Nadat we door de menigte waren gereden stopte het busje aan de zijkant van het plein. Ik zag dat jongeren nieuwsgierig zaten te kijken naar ons. We werden door hen vervolgens zo ongeveer de bus uitgetrokken. Chris nam ons even snel apart en waarschuwde dat we heel goed op onze spullen moesten letten. Ik knikte ja, maar voelde me totaal niet op mijn gemak. Chris was nog niet weggelopen of de jongeren bestormden ons. Het voelt benauwend als mensen allemaal iets van je willen, te dicht bij je komen en je willen aanraken. Ik had niet eens rustig om me heen kunnen kijken, bleek later. Sophie zei me dat deze jongeren lijm snoven en daarom viel het kwartje een paar minuten later dat ik geen van hen had kunnen verstaan met uitzondering van hun eigen naam. Stond ik daar met mijn tas op mijn buik en mijn armen er stevig omheen geklemd. Het gevoel van onbehagen werd alsmaar erger toen ik zag dat deze straatjongeren echt van de kaart waren: sommigen likten aan de lijm, ze dansten heel apart, roken behoorlijk naar, zagen er heel onverzorgd uit en keken scheel van stonedheid. Pandipieri, Health Care, zorgt ervoor dat deze jongeren medicatie krijgen tegen ziektes bijvoorbeeld. Het ‘lijmsnuifprobleem’ is iets wat simpelweg niet op te lossen valt volgens een collega. Chris zei dat hij geen tijd meer had om nog langer te blijven en vroeg ons of we mee terug gingen of alleen wilden blijven. Ik zei direct dat ik weg wilde. Ik kon het niet aanzien dat deze jongeren niets anders hebben dan een potje lijm…

Nooit gedacht dat Pandipieri zo een grote organisatie was, welke enorm veel voor de bevolking betekent. Dan heb ik het met name over de doelgroepen die vaak tussen wal en schip vallen. Het is fijn om hier deel van uit te mogen maken de aankomende drie maanden. Vrijdag begon mijn introductie met een training van het departement Environmental Health. De community kreeg een week training over gezondheid, hygiëne, milieu etc. De mensen in de sloppenwijken hebben lang niet allemaal een wc en doen hun behoefte meestal op straat (of komen naar een compound, zoals bij ons). Hen wordt bijvoorbeeld geleerd in de sloppenwijk gebouwde sanitaire voorzieningen te gebruiken, hun handen te wassen als ze naar de wc zijn geweest en met enige regelmaat een douche te nemen. Alleen al voor mijn eigen neus is het geen slecht idee dat deze voorlichting wordt gegeven. Veel Kenianen ruiken naar zweet en kunnen niet zoals wij hier iedere dag (of vaak twee keer per dag) douchen.

De week erop liep ik mee bij Patient Support. Daar worden mensen met HIV in de gaten gehouden door hen regelmatig een algehele bodycheck te geven. Zij krijgen medicatie mee, zodat ze enige controle kunnen houden over de ziekte voor zover dat mogelijk is. Sommigen zagen er erg energieloos en mager uit, anderen leken fit. Ik mocht helpen bij het maken van nieuwe afspraken voor de patiënten. Het was voor mij erg confronterend wanneer ik ging nadenken over het feit dat ik en waarschijnlijk mijn collega’s op dat moment de enigen waren zonder HIV.
Ook heb ik meegelopen met Homebased Care. Deze collega’s gaan de sloppenwijken in op huisbezoek bij mensen die extra hulp nodig hebben. Zo gingen Sophie en ik op bezoek bij een vrouw welke enorm veel pijn had aan haar benen waardoor ze niet meer kon lopen. De man die ons begeleidde smeerde haar benen in met bodylotion, wat natuurlijk super snel intrekt. De vrouw lag te vergaan van de pijn, wat een heel naar aanzicht was. Ik merk hier heel vaak dat ik graag iets wil doen voor de mensen, maar dat is vaak onmogelijk. Geld is in principe het enige wat de meerderheid van de bevolking die in de problemen zit nodig heeft. Zo gingen we ook op huisbezoek bij een vrouw met aids. De collega ging even naar buiten om te bellen en al gauw begon de vrouw te huilen dat ze geen geld had om haar kind naar school te sturen. Het ging om 400 KsH in de maand, omgerekend €3,70. Wanneer wij haar dat geven heeft ze een maand later precies hetzelfde probleem. Het is beter om de mensen te helpen door hen zichzelf te laten helpen. Later zei de collega dat ze dacht dat wij geld zouden komen brengen, terwijl hij bij ieder huisbezoek er duidelijk bij zegt dat wij studenten zijn en geen hulp bieden doormiddel van het geven van geld. Soms is het lastig om een blanke te zijn hier. Mensen denken dat we enorm rijk zijn en vragen daarom de hoogste prijs, zoals ik in mijn vorige blog ook had beschreven. We gingen nog bij een 25-jarige jongeman met aids op bezoek. Hij lag doodziek op bed en alle botten in zijn lichaam waren overduidelijk te zien. Gelukkig geeft Pandipieri gratis medicatie en soms ook eten, zoals pap om aan te sterken aan deze zieke mensen. Velen vinden het een afschuwelijke gedachte dat ze voor de rest van hun leven medicijnen moeten blijven slikken en dat is ook vaak de reden dat ze stoppen met het medicatiegebruik wanneer het beter met ze gaat. Vervolgens worden ze juist zieker. Het is een taak van Homebased Care om deze mensen voor te lichten over het medicijngebruik, zodat ze er niet zomaar mee stoppen.
Afgelopen dinsdag mochten Maria en ik meelopen met Rehabilitation. Zij proberen straatkinderen in de gaten te houden en overtuigen mee te gaan naar Pandipieri, zodat ze in drie maanden tijd weer naar school kunnen en bij een pleeggezin terecht komen. Na een uur wandelen, grote afstanden worden iedere dag door Kenianen met de benen afgelegd, kwamen we aan in de stad. Er waren bepaalde plekken waar we de straatkinderen konden vinden. Zo zagen we het eerste straatkind op de fruitmarkt, want als ze geluk hebben krijgen ze daar een verrot stuk fruit. Het arme kind, met een potje lijm in de hand vroeg me direct om geld. De collega’s kennen in principe ieder straatkind en checken wekelijks hoe het met ze gaat. Een paar uur later, na het schudden van vele handen, liepen we het park in waarover ik eerder schreef. We zagen twee ‘nieuwe’ kinderen, dus de collega’s gingen er meteen op af. Ze probeerden de kinderen op hun gemak te stellen, om ze vervolgens de vraag te stellen of ze met ons mee wilden lopen naar Pandi. We trokken redelijk veel bekijks, aangezien er natuurlijk ook opeens twee blanken in het park zaten. Al gauw zat ik tussen een hele indringende lijmgeur gemengd met zweet. Ik kon niet wachten om te vertrekken. Het was heel heftig om te zien hoe deze kinderen, waarvan beide ouders vaak zijn overleden aan aids of alcoholmisbruik, zichzelf maar moeten zien te redden op de straat. Mensen die op straat lopen kijken niet van ze op en lopen er in hun driedelige pak voorbij. Dit was wel weer even een momentje van realiteit. De meerderheid wil ook niet meer anders, omdat dit het vrije leven is dat zij willen leven. De potjes lijm kosten overigens €0,08 per stuk en kunnen worden gekocht door plastic flessen van de straat in te leveren. Uiteindelijk gingen de 13- jarige jongens met ons mee terug. In het begin waren ze nog wat schuw, maar na verloop van tijd pakten ze Maria en mij bij de hand. Toch een positief einde van deze dag.

Na deze wat heftige week hadden we wel zin om in het weekend erop uit te gaan. We besloten naar Kibokkobay te gaan, om een drie uur durende boottocht over het Victoriameer te maken. We hebben nijlpaarden, leguanen, vogels, vogels en nog meer vogels gezien. Het was echt super gaaf om ook eens de mooie natuur van Kenia te kunnen zien. Daarna hebben we de lokale Tilapia filet gegeten, een heerlijk maaltje! Na alle suikers is vis heel welkom. We eten hier namelijk iedere morgen wit brood wat veel suiker bevat met daarop pindakaas of jam.

Gisterenavond zijn we met vrienden naar Dunga Hill Camp geweest, een plek waar je gezellig kunt zitten op een heuvel met uitzicht op het meer. Vandaag hebben we een poolparty / barbecue in de stad en vanavond een feestje! Erg veel zin in! Vanaf maandag eindelijk beginnen we bij het project Environmental Health en dan kunnen we ook een start gaan maken met ons onderzoek. Het is fijn dat we geplaatst zijn, zodat we ons echt nuttig kunnen maken met betrekking tot onze schoolopdrachten!

Kwa heri! (Dag!)