Sisters from Nyalenda

Dag allemaal,

Het gaat goed met me hier. Het begint allemaal langzaam, maar zeker te wennen (behalve het toilet dan). Vorige week net nadat ik mijn blog had geplaatst ging de USB-stick met de internetverbinding erop kapot. We baalden enorm, want we hadden er flink voor betaald en internet was zo ongeveer de enige houvast die de eerste dagen hier. Geen bonnetje meegekregen waarop stond hoeveel GB internet we hadden gekocht natuurlijk… Dus het geld terugkrijgen konden we wel vergeten. Ik had graag even willen Skypen met mijn ouders of vriendinnen. Deze dagen even naar de stad om een nieuwe te fixen! Gelukkig heeft mijn simkaart wel internet, dus ik kan nog wel wat contact hebben met Nederland! :)

Afgelopen weekend zijn we uit geweest in Kisumu. Dat was echt heel erg leuk! Even lekker dansen met een biertje in de hand, plezier maken en nieuwe mensen ontmoeten. Je kunt hier fijn stappen, er zijn zelfs grote clubs! We werden wel weer aangestaard toen we daar binnenkwamen, zoals eigenlijk nog steeds overal en dat zal vast ook zo blijven. Ik voelde me overigens echt een dummy op de dansvloer. De Kenianen kunnen dansen, dat is echt: wow. Als ik zo in de Kruup zou staan, zou iedereen me aankijken, haha.
Zondag konden we lekker uitrusten. We besloten om naar het zwembad toe te gaan en net toen we arriveerden werd het slecht weer. Jammer, want ik geef nog steeds licht in het donker. Gelukkig heb ik hier drie maanden om te tannen. Sophie voelde zich in de loop van de dag steeds slechter. We besloten in de stad iets kleins te eten en vervolgens naar huis te gaan. We hadden ons eigenlijk voor het avondeten al afgemeld bij Mama Mary, dus thuis eten was ook geen optie meer. Eenmaal thuis bleek dat Jorine en Maria ook niet zo lekker in orde waren. De ziekenboeg was bijna compleet. ’s Avonds ben ik met Jorine even naar de supermarkt geweest om wat crackers voor Sophie en Maria te halen. We hebben even bij een restaurantje gezeten, waar ik een lekkere vette cheeseburger met Franse frietjes nam. Jeee, wat was dat lekker na alle vreemde gerechten. Jorine voelde zich na het eten ook slechter dus we gingen snel naar huis. Even checken hoe het met de ladies ging en ze bleken zieker te worden. Ik had gelukkig helemaal nergens last van en wel hetzelfde gegeten als de anderen.
Maandagochtend om 11:00 hadden we afgesproken bij Pandipieri met Sarah om daar Chris, de humanresourcemanager van het project, te ontmoeten. De meiden waren helaas nog steeds ziek, maar wilden toch graag naar het project. Toen we daar waren zeiden we tegen Sarah dat er drie zieken waren en Sarah nam ons meteen mee naar het ziekenhuis, omdat het blijkbaar gevaarlijk is om hier ziek te zijn. Vooral als je net bent gearriveerd zoals wij. In het ziekenhuis mochten we wachten, en wachten, en wachten en…… wachten. Uiteindelijk kregen de meiden een antibioticakuur mee naar huis. Volgens de dokter was het een salmonellabacterie die je in rauw kip of ei kunt treffen. Ja, dat hadden we de avond ervoor gegeten.
Ik heb een beetje voor zustertje gespeeld, want als je zó ziek bent wil je eigenlijk het liefst zelf zo weinig mogelijk doen en een schone wc. Het voordeel van deze wc is wel, als je misselijk bent begin je spontaan te kotsen. Dus dat zal bij mij ook heel gemakkelijk gaan als ik een bacteriële infectie te pakken heb. ;) De meiden hebben veel geslapen, dus ik ben met de Congolese studenten die hier ook op de compound verblijven gaan praten. Zij studeren Theologie en zijn hier voor 10 dagen, om vervolgens een jaar in Oeganda te studeren. We praatten over geloof en cultuur en zij waren geïnteresseerd in mijn geloof. Ik zei dat ik nergens in geloof. Nou, dat kan volgens hen echt niet. Ze begonnen me heel erg hard uit te lachen en vroegen het vervolgens nog een paar keer. Vervolgens vertelde ik over homo’s en lesbiennes die konden trouwen in Nederland en dat zij ook kinderen kunnen adopteren of kinderen kunnen krijgen via een draagmoeder. Ik zag ze bijna wit worden van de schrik.;) Zij kunnen het absoluut niet erkennen dat er überhaupt homo’s bestaan. Uiteindelijk vonden ze wel dat ik goed leefde, omdat ik de andere ‘sisters’ (zo noemen ze ons) verzorgde en toch best aardig ben. Het is erg interessant om met deze strenggelovigen over de Nederlandse cultuur te praten. De reacties van hen zijn echt onbetaalbaar, prachtig.

Dinsdag zijn we naar het Kisumu hotel geweest om te kunnen zwemmen. Heerlijk even afkoelen in het water en weer was prachtig, zoals in principe iedere dag. Kisumu ligt op de evenaar, op een hoogte van 1100 meter en er staat altijd een lekker windje. Oftewel, verbranden kun je heel goed hier. Ik merkte dat al gauw, aangezien ik ’s avonds thuis kwam als een kreeftje.
Woensdag zijn we begonnen op het project. Althans, we hebben een eerste gesprek gehad met Chris. Vanaf vrijdag zullen we ècht beginnen met het introductieprogramma. Morgen neemt Chris ons mee naar een andere sloppenwijk dan Nyalenda, waar wij verblijven. We worden daar voorgesteld aan de community en wellicht zullen we daar vaker komen voor het project.  

De kinderen in de sloppenwijk rennen nog steeds naar ons toe, lopen met ons mee, pakken onze hand en vervolgens sta ik naar ze te wuiven als koningin Maxima. Soms heb je er gewoon even geen zin in, maar dan zie ik ze staan met hun grote bruine oogjes en dan denk je bij jezelf ook: wat zeur ik. Ik ben door al het handen schudden al bijna door mijn desinfecterende gel heen. Gelukkig hebben we een gigantische supermarkt hier in de buurt, welke aan de rand van de sloppenwijk ligt. Je kunt er werkelijk alles kopen, zelfs enorme flatscreens en fitnessapparatuur. Een bizar contrast als je het mij vraagt. De supermarkt is overigens de enige plek waar wij niet hoeven af te dingen. Zij zien ons hier als de rijke blanken, dus als wij vragen hoeveel ze willen hebben voor een ritje in de Tuktuk wordt al snel 200 shilling gevraagd terwijl de anderen maar 80 betalen. We hebben al geleerd dat we het geld gewoon moeten geven en weg moeten lopen.

Sinds gisterenmorgen hebben we geen stromend water op de compound. Dat betekent geen douche en geen handen wassen. Ik merk nu hoe belangrijk een douche is hier, want iedere avond plak je vast aan je bed van alle stof, zweet, Deet (anti-insectenlotion) en zonnebrandcrème. Gelukkig hebben we wel water om te drinken uit de supermarkt.

Marije en Marloes, twee meiden die ook deze minor volgen, zijn inmiddels ook gearriveerd in Kisumu. Aankomend weekend zijn we van plan om weer uit te gaan in de stad, ook met hen. We hebben nieuwe Nederlanders en Kenianen ontmoet, dus dat zal een gezellig weekend worden! :) 

Zoals jullie lezen raak ik steeds meer gewend aan de Kenyan-life. Ik geniet iedere dag weer van alle nieuwe indrukken, de gastvrije bevolking, het gevoel van vrijheid en natuurlijk van het heerlijke zonnetje (in de schaduw voor nu).

Tot snel! x