Het einde van een fantastisch avontuur

Hallo allen,

Inmiddels ben ik alweer 3 maanden in Kenia. Het klinkt heel cliché, maar het is echt waar: de tijd vliegt heel hard voorbij! Een paar weken geleden hebben we ons onderzoek afgerond. Het waren soms vermoeiende dagen waarbij we wel vier basisscholen op een dag bezochten om interviews en enquêtes te doen met de head- en health teachers en leerlingen. Dat is in Nederland makkelijker te doen dan hier, aangezien het openbaar vervoer niet op en top is en we ook regelmatig van school naar school liepen. Met de kinderen namen we in spelvorm een enquête af. We vroegen hen bijvoorbeeld hoe de lessen van Environmental Health leuker gemaakt konden worden. We hebben gemerkt dat de kinderen het erg moeilijk vinden om hun eigen mening te geven. Ze volgen elkaar in het geven van antwoorden. We zeiden voorafgaand aan de enquête als ze hun eigen mening geven, daar geen fout of goed aan is, maar toch is dat erg lastig voor ze. Ik kan het me enigszins voorstellen, vier blanke meiden voor de klas die anders Engels praten dan zij, want Engels praten ze hier anders dan dat wij dat gewend zijn. Ik denk ook dat het deels te maken heeft met de strenge opvoeding van de ouders hier. Ik heb gehoord dat ze thuis vooral veel moeten meewerken in het huishouden, met name de oudste van het gezin. Op school worden kinderen erg kort gehouden. Sommige docenten dragen een zweepje om de kinderen te kunnen corrigeren, erg naar om te zien. Docenten willen graag autoriteit uitstralen en sommigen lijken niet veel te geven om het welzijn van het kind. Leerlingen tonen daarentegen bijzonder veel respect voor de docenten. Het valt me op dat Nederlandse kinderen erg brutaal zijn in vergelijking met deze popjes. Als school eenmaal uit is wordt het een ander verhaal. Wij wonen hier op een compound waar het een komen en gaan is van alle kinderen uit de buurt. Ze slaan elkaar regelmatig en er is eigenlijk niemand die er van opkijkt als er weer eens één huilt en ook wij zijn er inmiddels aan gewend. De liefde voor dieren wordt ze ook niet met de paplepel ingegoten. Sóphie had laatst een kikker voor haar deur en riep een van de kinderen met de vraag of ze hem weg konden halen. Nou dat was zo gebeurd! Het resultaat was een nog half levende platgetrapte kikker…

Aanstaande donderdag 4 december hebben we onze eindpresentatie op Pandipieri. We presenteren onze onderzoeksresultaten, verbetervoorstellen en de pretotype (een niet perfect ontwikkelde prototype) die we hebben moeten ontwikkelen. Onze pretotype is promotiemateriaal in de vorm van stickers en posters en een didactische handleiding voor de stagiaires van KUAP die les geven op de basisscholen over gezondheid. Erg spannend wel, een presentatie in het Engels voor 50 mensen… Maar ook dat moet natuurlijk goedkomen! J

Een paar weken geleden hebben we geluncht met vader Hans, de oprichter van Pandipieri. Hij nam ons mee naar een restaurantje aan het water. We waren van plan om daar vis te gaan eten, maar ze vroegen voor één vis 3500 Ksh (32 euro). We besloten direct om naar een ander restaurant te gaan. Daar zaten veel weeskinderen met een potje lijm in de hand te wachten op de etensresten van mensen die uitgegeten waren. Ik kon zelf niet zo fijn eten met de ogen van hongerige kinderen in mijn rug. We zagen dat wanneer andere mensen klaar waren met eten, de kinderen ernaar toe sprintten om het eten te grijpen en het ook van elkaar afpakten. Heftig om te zien, ook dit is Afrika.

Afgelopen weekend zijn we naar de Masaai Mara geweest samen met Marije en Marloes. We werden ’s ochtends om 7:45 opgehaald, maar de chauffeur zou geen Keniaan zijn als hij geen uur te laat zou komen. Dus we vonden het allemaal heel fijn dat we zaten te wachten met de gedachte dat we nog iets langer in bed konden blijven liggen. Na 6 uur rijden, waarvan 2 uur gemilkshaked worden op een zandweg, kwamen we aan in een klein plaatsje waar we redelijk dichtbij het safaripark sliepen. Die middag gingen we naar een Masaai dorpje, wat eigenlijk wel een commerciële bedoeling was. Het regende erg hard toen we aankwamen. De Masaai waren er erg blij mee, want ze hadden al drie weken geen regen gehad. Natuurlijk als de Nederlanders komen begint het te regenen, dus we begonnen onze rondleiding in een klein donker kleihutje tussen de schapen. De Masaai legden uit dat er twee ondertanden zonder verdoving worden getrokken als ze nog jong zijn. Dit is van vroeger uit een traditie voor als ze ziek werden en er vloeibaar voedsel naar binnen kon worden gegoten. Rond hun 15e jaar worden ze besneden, ook zonder verdoving. Ze mogen tijdens de besnijdenis geen spier in hun gezicht vertrekken, omdat ze anders worden gezien als slappeling en worden verbannen uit de Masaai stam. Ik zou niet weten hoe dat mogelijk is, maar het is blijkbaar wel zo anders zouden er natuurlijk ook geen mannen meer wonen. Vervolgens lieten de mannen zien hoe ze een vrouw voor zich winnen. Dit doen ze door te springen voor de vrouw en zij kiest de man wie het hoogste kan springen. Daarna werden we meegenomen naar allerlei marktkraampjes waar Masaai vrouwen hun spulletjes verkochten. Het was net als de markt in Kisumu, we werden bijna opgelegd iets te kopen. Gelukkig gingen we daarna naar huis, want het was erg koud boven op de berg. Eenmaal thuis kregen we een heerlijk diner, een warme (!) douche na bijna 3 maanden koud te hebben gedoucht en we hadden zelfs een tv waar we gezellig MTV hebben gekeken. De volgende morgen vertrokken we rond 6:30 om naar op safari te gaan. De safari was echt geweldig, alleen vond ik het jammer dat we geen neushoorn of luipaard hebben gezien. Wel hebben we een aanval gezien van krokodillen op zebra’s die de Masai river overstaken. Echt super vet! De zebra’s hebben het uiteindelijk allemaal gered naar de overkant. ’s Avonds sliepen we in een tentenkamp net buiten het park. Ik hoorde de hyena’s janken toen ik in bed lag, gelukkig werden we bewaakt door Masaai dus ik voelde me veilig. J De volgende dag gingen we door het park terug naar huis. Na een reis van acht uur was het fijn om weer thuis te zijn!

Een paar weken geleden hebben we onze vakantie naar Zanzibar geboekt!! We gaan met de bus zaterdagmorgen 13 december naar Nairobi, waar we een nachtje blijven en natuurlijk gaan stappen! J Zondagavond vliegen we naar Stonetown, de hoofdstad van Zanzibar. We hebben drie op verschillende plekken hostels geboekt om wat meer van het eiland te kunnen zien. Heerlijk, ik heb er enorm veel zin in!

13 december is vandaag over twee weken en dat is al snel… Ik vind het erg jammer dat ik weg ga hier en zou graag langer willen blijven, maar helaas is dat onmogelijk. Het leven hier is erg relaxed, het weer is goed, de mensen zijn chill, stappen is helemaal te gek etc. etc. Afscheid nemen is iets wat ik erg lastig vind, maar natuurlijk kijk ik er ook naar uit om mijn familie en vrienden weer te zien. 26 december om 23:40 vlieg ik vanuit Nairobi naar Düsseldorf, waar ik 27 december om 12:40 land.

Ik ben er van overtuigd dat ik over een paar jaar terugkom naar Kisumu! Ik heb een fantastische tijd gehad en ik maak er nog twee fantastische weken van hier!

Tot snel lieve mensen!