Echte zuurstof

Mensen!

Afgelopen weekend zijn we naar Kakamega rainforest geweest samen met Marloes en Marije. Het leek ons een goed plan om op tijd te vertrekken, zodat we er een lang weekend van konden maken. 9:00 gingen we van huis en pakten de Matatu richting Kakamega. Een Matatu is zo’n typisch Afrikaans busje waar iedereen met de benen uithangt, lekker knus dus! Na twee uur hobbelen over een klein stukje verharde, maar het grootste gedeelte onverharde weg, kwamen we aan in Kakamega om van daaruit een andere Matatu te pakken naar het zuiden van Kakamega rainforest. Eenmaal aangekomen bij de ingang als halve Afrikaantjes door het zandhappen onderweg, bleek dat we bij de noordingang van het bos waren. We hadden bij de zuidingang een hutje gereserveerd om er die nacht te slapen, wat betekende dat we toch echt weer terug moesten naar Kakamega om van daaruit naar het zuiden (50 km) te rijden… Na een reis van 6 uur werd mijn humeur opeens stukken beter toen we arriveerden aan de juiste kant van het bos. Wat was het rustig en schoon op deze prachtige plek. Mijn longen waren bijna vergeten hoe het is om wat puurdere zuurstof in te ademen in plaats van zuurstof vermengd met verbrand afval, zand/stof, flying toilet-lucht (ja, zo heet dat hier als ze in een zakje poepen en het in de wijk droppen, haha) en zweet. Heerlijk om even diep in te ademen. Een uurtje later begon het te regenen en werd het wat donker, maar we besloten toch een korte wandeltocht te nemen, omdat we ook daarvoor waren gekomen. Na de wandeling kregen we half-rauwe kip, half-gefrituurde friet en serieus lekkere chappati met green grams (pannenkoekjes met groene erwtjes) te eten. Bij mama Mary hadden we het zo slecht nog niet! Gelukkig hebben we wat eten aan de kat kunnen geven die de hele dag al zat te mauwen van de honger. Ik denk dat de friet en kip hem iets te zwaar op de maag is gevallen, want we hebben hem de volgende dag niet meer gezien. Na het eten was het tijd om naar bed te gaan, aangezien we om 4:00 weer op moesten voor de tocht om de zonsopgang te bekijken. Op mijn tandenbijtend van angst door slangenverhalen en het vele kijken van documentaires over kamperen in het regenwoud op National Geographic en Discovery Channel ging ik naar het toilet. De anderen waren al wezen duo/trio-plassen, zoals de meeste vrouwen dat doen. ;) Na het kort inspecteren van de ruimte draaide ik me om, om linea recta naar ons hutje te gaan. Er zat namelijk een zwarte, dikke, harige spin in de buurt van het toilet! Met deze Tarantula samen wilde ik niet naar de wc gaan. Gelukkig bleek later een ander toilet spinvrij. De volgende ochtend kwamen we na een vermoeiende wandeltocht door de bossen aan op één van de mooiste plekken waar ik ooit ben geweest. Met uitzicht over het hele regenwoud mochten we de zonsopgang zien. W-a-u-w! Het was werkelijk prachtig (zie foto’s). Na zonsopkomst gingen we richting een grot. Deze 50-meter diepe grot was speciaal gemaakt voor vleermuizen, zodat ze een plek hebben om te verblijven. Blijkbaar stond ik met de uitleg wat te slapen en had ik het bordje voor de ingang niet gelezen, want toen ik eenmaal zonder inenting tegen rabiës in de smalle en lage grot stond samen met rabiësvleermuizen die me om de oren vlogen, werd ik wel een beetje bang. De gids probeerde ons als gillende keukenmeiden nog wat te kalmeren door te vertellen dat vleermuizen niet tegen je aan kunnen vliegen, maar dat hielp niet. Godzijdank stonden we na een paar minuten weer buiten. Rond 9:00 waren we weer terug op de compound en na een lekker ontbijtje was het tijd om naar huis te gaan. Op Piki-piki’s vetrokken we weer richting Kisumu. Dat zag er vet uit, zes meiden allemaal achterop een eigen motor, wat een luxe zo’n privéchauffeur. ;) Gelukkig ging de terugweg net iets sneller.

Na dit heerlijke weekend was het maandag weer tijd om aan de slag te gaan. Het eerste interview met de headofficer van Environmental Health was een succes! Ons onderzoek richt zich op Health Education. We hebben ondertussen wat lessen kunnen meemaken en dat gaf ons de gelegenheid om te observeren. Pandipieri geeft Health Education op 22 scholen in Kisumu. We proberen van deze scholen een selectie te maken welke gebruik maken van de tips/adviezen van Pandi en welke minder/niet. Tijdens het interview kwamen we erachter de alle scholen 13 november al zomervakantie hebben, wat betekent dat we haast moeten maken met ons onderzoek. Dat was een kleine tegenvaller.

Afgelopen woensdag was het worldwide Handwashing Day. Om 8:00 werden we verwacht op Pandi en na 1,5 uur wachten konden we gaan. Het lange wachten is soms erg vervelend, vooral nu de tijd erg kostbaar is met betrekking tot het onderzoek. We proberen meestal deze tijd te benutten door een informeel gesprekje te voeren, zodat we toch wat meer informatie krijgen. Ik moet wel zeggen dat ik steeds beter begrijp waarom mensen hier vaak in slaap vallen. De meerderheid van de Kenianen praat langdradig, gebruikt veel herhaling in hun verhaal en komt maar moeilijk to the point. Dus Handwashing Day voor mij vooral bijslapen in een kuipstoeltje. ;) Heel relaxed slapen was het niet, want er is de Keniaanse gewoonte om het muziekvolume heel hard te zetten terwijl er mensen naast de muziekboxen zitten. Ik vraag me altijd af hoe ze elkaar nog kunnen verstaan, want ze praten erg zacht en de muziek is altijd op standje gehoorbeschadiging aan.
Muziek is er echt altijd en overal en het maakt me vaak erg vrolijk. Kenianen zijn geboren met het ritme van de muziek in hen, dat kan niet anders. Zelfs kleine kids kunnen al dansen als de beste! ’s Nachts is de geluidsoverlast iets minder fijn. Er is regelmatig een discoparty in de sloppenwijken, genaamd disco Matanga, waar vele mensen bij elkaar komen om geld in te zamelen voor een begrafenis. Zo’n ‘feestje’ gaat door tot 5:00 in de nacht. Het lijkt me te gek om eens te kijken hoe dat eruit ziet, maar helaas is het voor blanken te gevaarlijk om er te komen. Verder spelen de honden in de wijk competitie tegen elkaar wie het hardst kan janken en hebben we geluk dat er een Tuktuk-parkeerplaats op de compound is. Zij vertrekken vaak tussen 5:00 en 6:00 in de ochtend met veel kabaal.
Donderdag was het World Food Day. Dat was eigenlijk hetzelfde verhaal als de Handwashing Day. Twee “comedians” presenteerden er in Luo/Swahili, waar wij niets van kunnen maken, maar ook deels in het Engels. Soms kost het moeite om ons hoofd erbij te houden en respectvol te blijven naar de mensen als de dag lang duurt en soms als nutteloos voelt. De comedians deden hun best, maar de Keniaanse humor begrijp ik niet helemaal en zij snappen sarcasme niet. Laat ik nu van sarcasme houden. Vaak als we bij Hippo Point zijn met wat Keniaanse vrienden liggen wij met z’n vieren bijna onder tafel van het lachen en zij kijken ons vragend aan. Soms even letterlijk benoemen dat het een grapje was kan meestal wel helpen.

Vaak hoor ik van mensen die naar Afrika zijn geweest dat Afrikaanse baby’s en kindjes zo schattig zijn. Ja, dat zijn ze, maar als je iedere dag honderden kinderen ziet die je aandacht willen dan worden ze vanzelf iets minder schattig. Op onze compound is de Non-Formal school gevestigd waar kinderen les krijgen die geen ouders meer hebben, waarvan de ouders het lesgeld niet kunnen betalen etc. Een erg goed initiatief, zodat ieder kind de kans krijgt om onderwijs te volgen. Deze kinderen vinden de Muzungu’s maar wat interessant. Zo interessant dat ze je volgen in een polonaise naar het toilet of de douche en als je geluk hebt proberen ze de wc-deur open te duwen of door het doucheraampje te kijken. Misschien moet ik eens een les geven op die school dat een toiletbezoek tussen Muzungu’s en Afrikanen weinig verschilt.;)

Afgelopen vrijdag zijn we naar Dunga Hill Camp geweest. De weg terug naar huis met de taxi was op z’n zachtst gezegd nogal bijzonder, want we kwamen een nijlpaard tegen die een stuk groter was dan onze taxi! We schrokken ons natuurlijk helemaal kapot en tegelijkertijd was het ook supergaaf om maar een paar meter van dit gigantische dier te staan. Eenmaal thuis waren we klaarwakker door de nijlpaardsituatie en daarom hebben we nog even een drankje hebben gedaan op de compound.

Zaterdag waren we uitgenodigd voor een lunch bij Celassie, een Keniaanse vriend die we hebben leren kennen via de art-school en Hippo point. Leuk om eens te zien hoe zijn thuis eruit ziet. ’s Avonds waren we uitgenodigd bij Sharon, een Nederlands meisje die eerst ook op de compound woonde, maar nu bij iemand anders inwoont. We hebben gezellig wat gedronken, gegeten en gedanst, op reggaemuziek natuurlijk. Veel Kenianen zijn gek van reggae, Bob Marley is hier een koning. We zijn daarna met z’n allen naar de Duke (rooftopbar) gegaan en vervolgens naar Buccaneers (discotheek). De volgende dag heb ik touwtjegesprongen samen met de kids op de compound, lekker die brakheid eruit gezweet!

Verder gaat het hier over het algemeen erg goed met me! Ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin en soms is er natuurlijk wel even een tegenslag, maar die horen er ook bij. De cultuur gaan we zelfs al een beetje overnemen door tussen de middag een Afrikaanse siësta te houden. Na de lunch komt het eten namelijk binnen als een bom in combinatie met de warmte buiten en dan is het heerlijk om even te relaxen op mijn kamer. Buiten dat werken we ook hard aan school, voor het geval dat jullie denken dat ik hier helemaal niets uitvoer. ; )

Tot het volgende blog, groetjes!